Różowa walizka

W przedszkolu mojej córki był chłopiec, który kochał kolor różowy. Kochał też króliczki. Najlepiej różowe. I kiedy podczas balu karnawałowego jego koledzy zostali piratami, policjantami, i żółwiami Ninja, on przebrał się za różowego królika. Biegał, tańczył i świetnie się bawił z innymi dziećmi, i tylko dorośli mieli wielki z tym problem, bo nijak nie potrafili zaakceptować go w tej roli. Nikt nic nie powiedział, ale pamiętam poczucie dyskomfortu odmalowane na twarzach.

Przypomniałam o nim sobie nagle, czytając książkę „Różowa walizka” Susie Morgenstern. A w zasadzie je zobaczyłam – odciśnięte na obliczach rysowanych charakterystyczną kredką Serge’a Blocha. Twarze należą do członków rodziny małego Beniamina, który właśnie przyszedł na świat i z tej okazji został obdarowany mnóstwem prezentów. Jednym z nich jest walizka. W intensywnie różowym kolorze.

Subiektywny przegląd książkowych nowości /kwiecień 2018/

Co miesiąc prezentuję Wam pięć wydawniczych nowości, które postanowiłam „dodać do ulubionych”, czyli książki, które mnie szczególnie zaciekawiły, zachwyciły i którym warto będzie przyjrzeć się bliżej.

Zauroczyła mnie całkowicie ta skromna książka o ciekawie zaprojektowanej okładce, na której spływający z wafelka lód układa się w znak zapytania. „Gdzie jest lodziarz?” pyta tytuł, pytają też wszyscy bohaterowie tej wielkomiejskiej rymowanej historii. U progu lata, kiedy wreszcie jest ciepło i w długie jasne dni można spacerkiem wędrować po parku, każdemu marzą się lody – w wafelku lub kubku, z bitą śmietaną lub karmelowym sosem. „A dla odważnych eksperymenty- / sorbet z miętowych liści wymiętych”. Cóż kiedy furgonetki lodziarza nigdzie nie widać. „Co to za lato jest bez lodziarza? / Tego nikt sobie nie wyobraża!” Zaniepokojeni mieszkańcy wylegają na chodnik i zaczynają snuć czarne scenariusze. Co jeden to bardziej makabryczny: „A może kiedyś, sennym wieczorem, / kiedy parkował tuż nad jeziorem, / po długiej pracy w żarze słonecznym / zamiast jedynki wrzucił bieg wsteczny?”. Mały chłopiec rozpowiada, że lodziarz postanowił zdrzemnąć się w zamrażarce: „Chłopiec powtarza – aż włos się jeży! – / że lodziarz pewnie dalej tam leży / i teraz – krew się w żyłach zmraża! - / zostały tylko lody z lodziarza”.

Książka Zuzanny Fruby to pozycja obowiązkowa dla wszystkich wielbicieli czarnego humoru. Dziecku też spodoba się ta historia o wyczekiwaniu na pierwsze po zimie lody. Znakomicie czyta się ją na głos, co jest zasługą zgrabnych parzystych rymów. Wzrok przykuwa ciekawa kolażowa grafika. I jest jeszcze jakaś liryczna, egzystencjalna nuta tej opowieści – smutnej i zabawnej jednocześnie – to miasto z jego ulicami i mieszkańcami, nasłuchujące dzwonka lodziarza zdaje się płynąć ponad czasem w symbolicznym oczekiwaniu na operetkowy finał.  

Zuzanna Fruba, Gdzie jest lodziarz?, wyd. Nisza, Warszawa 2018.
Wiek: 5+

Nigdy Nigdy

Na „Nigdy Nigdy” zwróciłam uwagę, przygotowując lutowe wydanie subiektywnego przeglądu książkowych nowości. Wszystko, co znalazłam w materiałach prasowych i na fanpejdżu autora brzmiało bardzo interesująco. Piętnastolatka, która musi wyjechać z Polski do Australii, chociaż wcale tego nie chce, trudna rodzinna sytuacja, bunt okresu dojrzewania, miłość i przyjaźń wystawione na próbę… Byłam ciekawa pierwszej młodzieżowej powieści w dorobku Jurka Zielonki, pisarza, który popełnił wcześniej dwie docenione powieści do dorosłych: „Antypody” i „Tadzia”.

Za lekturę zabrałam się wspólnie z córką – czytam na głos, bo obie bardzo lubimy taki sposób spędzania czasu. Można na bieżąco dzielić się wrażeniami z lektury i dyskutować. Oczywiście czytanie trwa dłużej, ale nic nie szkodzi. Żadna z nas nie jest zwolenniczką wyzwań typu „przeczytam 50 książek w roku 2018”.

Początek książki trochę się nam dłużył. Poznałyśmy główną bohaterkę Agatę Urbanik, jej siostrę Kamilę zwaną Milką, chłopaka Kajtka i przyjaciółkę Siwą. Dowiedziałyśmy się, że sytuacja rodzinna Agaty wygląda nieciekawie: mama nie żyje, babcia, wychowująca dziewczynki jest poważnie chora, a ojciec założył nową rodzinę, od lat mieszka w Australii i dziewczynki nie mają z nim żądnego kontaktu.

Maja dorasta. Niezbędnik dorastającej dziewczynki

Tacy jesteśmy nowocześni, zglobalizowani i uświadomieni, a nadal nie bardzo umiemy rozmawiać o dojrzewaniu i zmianach, które w tym okresie zachodzą. Wygodnie jest myśleć, że Internet objaśni wszystko, pytanie tylko, na ile to będzie rzetelne. Oczywiście nastolatki prędzej czy później znajdą tam odpowiedzi na swoje pytania, ale dzieci stojące dopiero na progu dojrzewania bardzo potrzebują naszego osobistego wprowadzenia w ten proces.

Tym bardziej, że współczesne dziewczynki zaczynają dojrzewać bardzo wcześnie. Wiele z nich już w wieku 9 lat miesiączkuje. Zmiany zachodzące w ciele kompletnie nie współgrają ze zmianami zachodzącymi w psychice. Rozdźwięk między fizjologicznym a emocjonalnym dojrzewaniem jest zdecydowanie większy niż kiedyś. W czasach naszych mam czy babć kobiety zaczynały miesiączkować w wieku 13, 14 lat. W wieku 19 i 20 lat często były już mężatkami i rodziły dzieci. Zmiany fizyczne były więc zapowiedzią zbliżającej się dorosłości, macierzyństwa, innego etapu w życiu. A dziś? Co ma wspólnego dziewięciolatka z trzydziestolatką, bo pewnie mniej więcej w takim wieku współczesne dziewczynki zostaną kiedyś matkami, oczywiście o ile się na macierzyństwo zdecydują? Dwie odległe planety…