Rodzina Sztućców

„Ludzie czasami jak coś wymyślą, to aż strach. Najpierw śmiesznie i zabawnie, ale potem jednak strach” – stwierdzają z sarkazmem bohaterowie książki. Są bystrymi obserwatorami poczynań człowieka, co nie dziwi, biorąc pod uwagę, że mają z nim do czynienia kilka razy dziennie, i jest to kontakt nader bliski. Mowa bowiem o… sztućcach.

Pięcioosobowa rodzina, składająca się z Dziadka Noża, Taty Widelca, Mamy Łyżki, Syna Widelczyka i Córki Łyżeczki zamieszkuje obszerną drewnianą szufladę Babci Eleonory. Każdy z nich ma swoje zadania i obowiązki i ulubiony sposób spędzania czasu. Mama spotyka się z koleżankami na zupę, tata z wprawą zwija w kulkę okiełznanego wcześniej Potwora Tagliatelle, Dziadek drzemie i nie wolno mu przeszkadzać, bo staje się ostry jak brzytwa. Czasem jednak stały rytm zostaje zakłócony, bo ktoś nagle zapragnie zmiany.

I tak oto w jednym z rozdziałów tej opowieści Dziadek postanawia poszukać sobie żony. A że jest nowoczesnym nożem, robi to przez Internet. Pytanie tylko, kim powinna być idealna kandydatka? Łyżką stołową, pałeczką do chińszczyzny czy może łyżeczką koktajlową? Wkrótce zaczynają schodzić się kandydatki, a cała rodzina w napięciu podsłuchuje i podgląda, zastanawiając się, co też z tego wyniknie…

Innym razem Widelczyk, obserwując Tatę Widelca przy pracy, postanawia zmienić życiowe plany i zamiast pracy na stoisku z degustacją tortów, ruszyć zawodowo w ślady ojca. Nurkuje więc bez namysłu w misce pełnej makaronu! Kręci się, tak jak to podpatrzył u rodziciela, ale oślizgłe i grube macki łapią jego małe ciało i blokują w skłębionej masie. Czy ktoś zdąży z pomocą, zanim Widelczyk utonie w pomidorowym sosie?

Zabawnie jest spojrzeć na ludzkie działania z perspektywy zastawy stołowej. Trudno się nie uśmiechnąć, słysząc żywe oburzenie sztućców, że na piknik zabieramy, zamiast nich, jakieś… manekiny z plastiku!

Dużo tu humoru, czasami kąśliwego, żywych dialogów, ciekawie sportretowanych postaci. Jak w każdej rodzinie, tak i w rodzinie sztućców każdy jej członek ma swój charakterek. Barwną postacią jest zwłaszcza Dziadek – mocno patriarchalny w swoich przekonaniach, ironiczny i wredny, dogaduje domownikom i ostro artykułuje swoje poglądy.

Prawdę mówiąc, tę dosadność jego poglądów, podobnie jak i niektóre kategoryzujące stwierdzenia innych członków rodziny postrzegam jako minus całej historii. Zdania takie, jak: „Powiedzmy sobie szczerze, Łyżeczka nie jest geniuszem. W przedszkolu zawsze każą jej recytować najkrótsze fragmenty wierszy, więc sami rozumiecie, że nie mogła wymyślić nic przesadnie skomplikowanego” oraz: „Kobiece okrągłe kształty! – krzyknął Dziadek, błyskając złośliwie ostrzem. – Gruba jesteś po prostu! Kilka dobrych przysiadów i nie musielibyśmy umieszczać cię w specjalnym pokoju” nie powinny chyba znaleźć się w książce dla dzieci.

Mimo tego zgrzytu, doceniam pomysłowość historii i ciekawy, żywiołowy sposób, w jaki zostały opowiedziane przygody rodziny sztućców.

Najbardziej zaś podoba mi się strona graficzna i edytorska projektu. Oba tomy zilustrował Sławek Zalewski i są to świetne ilustracje – kreskówkowe, żartobliwe rysunki, nasycone kolorem. Ilustracji jest dużo, bardzo przyjemnie dla oka rozbijają one blok tekstu, co sprawia, że książkę dobrze się czyta, a uwaga dziecka śledzącego ilustracje jest cały czas podtrzymana. Podobną funkcję pełnią zabiegi edytorskie w samym tekście, które nie zawsze lubię, ale tu wypadły fajnie – zmiana wielkości i koloru fontu, kursywy, pogrubienia, cieniowanie zostały zastosowane adekwatnie do treści i bez przesadnej częstotliwości.

Do tego wesoła wyklejka, twarda oprawa, szycie, miły oku papier, ciekawy kwadratowy format – na półkach księgarskich nie powinniście tych książek przegapić!

Madlena Szeliga, Rodzina Sztućców (część 1 i 2), il. Sławek Zalewski, wyd. Gereon, Kraków 2018.
Wiek: 4+